Anlayış ve kültürlerin her bölgemizde farklı olduğu bu güzel ülkemizin, içten içe sıkıntı çeken insanlarıdır onlar. Vücutlarının herhangi bir uzvundaki özür nedeni ile yaşamları zorlaşan bu güzel insanlarımızın hayatlarını kolaylaştırmak için ne yaptınız ya da ne yapılmasını isterdiniz? Onların, sağlıklı insanların faydalandıkları her imkandan faydalanabilmesini sağlamak ya da sağlıklı insan gibi yaşam duygusunu hissettirmek için yeteri kadar düşünceye sahip miyiz?
Bu sorulara olumlu yanıt verebilmeyi isterdim fakat, millet olarak o kadar vurdumduymaz olmuşuz ki, bırakın yardımcı olabilmeyi, yardımcı olabilmek için yapılan hamleleri ti-ye alacak kadar gamsız olmuşuz. Malesef -acı ama gerçek- söz kalıbını en iyi yansıtan toplumsal bir sorunun içinde boğulmak üzereyiz.
Farkında olmak istemesek de, bir insanın sağlıklı olması demek ömr-ü billah o şekilde kalacağı anlamına gelmez. Allah esirgesin, her sağlıklı insanın başına gelebilme ihtimali olan durumlardır bunlar. Hem gelmese ya da böyle bir ihtimal olmasa ne olur ki? Bu bizim lakayıt davranmamızı gerektirmez sanırım. Gerek genel insani değerler, gerekse Dinimiz İslam, insanlara karşı merhametli olmamız gerektiğini anlatmaz mı bize? Bir insanın kalbini kırmakla, Beytullahı yıkmayı eşdeğer gören Yüce Dinimiz, en kötü şeylerden biri olarak insanların özürleriyle ve kusurlarıyla alay etmek olduğunu söylemiyor mu bize? Peki bu vurdumduymazlık ve bananecilik neden o zaman?